Ger rewşa bi prostatîta enfeksiyonê (an jî bakterî) kêm-zêde zelal be, wê hingê prostatîta kronîk a bakterî hîn jî pirsgirêkek urolojîkî ya ciddî ye bi gelek pirsên ne diyar. Dibe ku, di bin navê nexweşiyek bi navê prostatitis kronîk de, komek nexweşî û şert û mercên patholojîkî hene ku bi guhertinên organîk ên cihêreng di tevnvîs û nexweşiyên fonksiyonel ên çalakiya ne tenê prostatê, organên pergala hilberandina mêran û ya jêrîn de têne xuyang kirin. riya mîzê, lê bi gelemperî organ û pergalên din jî.
Kodên ICD-10
- N41. 1 Prostatitis kronîk.
- N41. 8 Nexweşiyên din ên înflamatuar ên girêza prostatê.
- N41. 9 Nexweşiya înflamatuar a girêza prostatê, ne diyar.
Epidemiolojiya prostatitis kronîk
Prostatîta kronîk di berbelavbûna nexweşiyên înflamatuar ên pergala hilberandina mêran de di rêza yekem de ye û di nav nexweşiyên mêran de bi gelemperî yek ji yekem e. Ev nexweşiya urolojîkî ya herî berbelav di mêrên di bin 50 salî de ye. Temenê navînî yê nexweşên ku di prostatê de bi pêvajoya înflamatuar a kronîk diêşin 43 sal e, di 80 saliya xwe de ji %30ê mêran bi nexweşiya prostatîta kronîk an akût dikevin.
Rêjeya prostatitis kronîk di nav nifûsa giştî de %9 e. Li welatê me, prostatitis kronîk, li gorî texmînên herî nêzîk, di 35% bûyeran de dibe sedem ku zilamên di temenê kar de bi urologist re şêwir bikin. Di 7-36% ji nexweşan de bi vezîkulît, epididymitis, nexweşiyên mîzkirinê, fonksiyonên hilberandinê û zayendî tevlihev dibe.
Çi dibe sedema prostatitis kronîk?
Zanista bijîjkî ya nûjen prostatitis kronîk wekî nexweşiyek polîetolojîk dihesibîne. Bûyin û dûbarebûna prostatîta kronîk, ji bilî çalakiya faktorên enfeksiyonê, ji ber nexweşiyên neurovegetative û hemodînamîk, ku bi qelsbûna berevaniya herêmî û gelemperî, otoîmmune (rûniştina bi immunomodulatorên endogenous - cytokines û leukotrienes), hormonal ve girêdayî ye. Pêvajoyên kîmyewî (vegerandina mîzê di nav kanalên prostatê de) û biyokîmyawî (dibe ku rola citratan heye), û her weha xeletiyên faktorên mezinbûna peptîdê. Faktorên rîskê yên ji bo pêşveçûna prostatitis kronîk ev in:
- Taybetmendiyên şêwaza jiyanê ku dibin sedema enfeksiyona pergala genitourinary (têkiliya zayendî ya bêpergal bêyî parastin û paqijiya kesane, hebûna pêvajoyek înflamatuar û / an enfeksiyonên organên mîzê û zayendî di hevalbendek cinsî de):
- pêkanîna manipulasyonên transurethral (tevî TURP ya prostatê) bêyî tedawiya antîbiyotîk a profîlaktîk:
- hebûna kateterek uretralê ya niştecîh:
- hîpotermiya kronîk;
- jiyana rûniştî;
- jiyana zayendî ya nerêkûpêk.
Di nav faktorên xetereya etiopathogenetic de ji bo prostatitis kronîk, nexweşiyên immunolojîk girîng in, bi taybetî nehevsengiya di navbera faktorên cûda yên immunocompetent de. Berî her tiştî, ev ji cytokines re derbas dibe - pêkhateyên kêm-molekuler ên xwezaya polîpeptîdê ku ji hêla hucreyên lîmfoîd û ne-lîmphoîdî ve têne çêkirin û bandorek rasterast li ser çalakiya fonksiyonê ya hucreyên immunocompetent hene.
Nîşaneyên prostatitis kronîk
Nîşaneyên prostatîta kronîk ev in: êş an nerehetî, pirsgirêkên mîzê û bêserûberiya zayendî. Nîşaneya sereke ya prostatîta kronîk êş an nerehetiya li herêma pelvîk e ku 3 mehan dom dike. û hîn. Cihê herî gelemperî yê êşê perîneum e, lê hestek nerehetiyê dikare li suprapubic, gewr, anus û deverên din ên pelvisê, li ser ranên hundurîn, û her weha li devera scrotum û lumbosacral çêbibe. Êşa testîkulê ya yekalî bi gelemperî ne nîşana prostatitisê ye. Êşa di dema ejakulasyonê û piştî ejakulasyonê de ji bo prostatitis kronîk herî taybetî ye.
Fonksiyona zayendî xera dibe, di nav de lîbidoya tepisandin û xerabûna kalîteya ereksiyonên xwebexş û/an têr, her çend piraniya nexweşan bêhêziya giran pêş naxin. Prostatitis kronîk yek ji sedemên ejakulasyona pêşwext (PE) ye, lêbelê, di qonaxên paşîn ên nexweşiyê de, ejakulasyon dibe ku hêdî bibe. Dibe ku di rengê hestyarî ya orgazmê de guhertinek ("hilweşîn") hebe.
Nexweşiyên mîzê pir caran bi nîşanên acizker, kêm caran bi nîşanên IVO têne xuyang kirin.
Di rewşa prostatît a kronîk de, nexweşiyên mîqdar û kalîte yên ejakulasyonê jî dikarin werin tesbît kirin, ku kêm caran dibin sedema nelirêtiyê.
Nexweşiya prostatitis kronîk xwedan cewherek pêlek e, dem bi dem xurt dibe û qels dibe. Bi gelemperî, nîşanên prostatitis kronîk bi qonaxên pêvajoya înflamatuar re têkildar in.
Qonaxa eksudatîf bi êşa di kêzikê de, li deverên gewr û jorîn, mîzkirina pir caran û nerehetiya di dawiya mîzkirinê de, lezbûna ejakulasyonê, êşa di dawiyê an piştî ejakulasyonê de, erectionsên zêde û bi êş tê diyar kirin.
Di qonaxa alternatîf de, nexweş dibe ku êşê (hestên ne xweş) li herêma suprapubîk, bi kêmanî li skrotum, devera gewr û sacrum biceribîne. Mîzkirin, wekî qaîdeyek, ne kêm dibe (an zêde dibe). Li hember paşperdeya ejakulasyona bilez, bê êş, erekasyonek normal tê dîtin.
Qonaxa proliferative ya pêvajoya înflamatuar dikare bi qelsbûna tundiya mîzê û zêdekirina mîzkirinê (bi acizbûna pêvajoya înflamatuar) ve were xuyang kirin. Ejakulasyon di vê qonaxê de ne sist dibe an jî hinekî hêdî nabe, giraniya ereksiyonên têr normal an jî bi nermî kêm dibe.
Di qonaxa guheztinên birîn û skleroza prostatê de, nexweş ji giraniya li herêma suprapubic, di sacrum de, mîzkirina pir bi şev û roj (pollakiuria total), herikîna mîzê ya sist, navbirî û xwestekek mecbûrî ya mîzkirinê ditirsin. Ejakulasyon hêdî dibe (heta heya nuqteya tunebûnê), ereksiyonên têr û carinan xwebexş qels dibin. Pir caran di vê qonaxê de, bal tê kişandin ser "hilweşandina" orgazmê.
Bandora prostatitis kronîk li ser kalîteya jiyanê, li gorî pîvana yekbûyî ya nirxandina kalîteya jiyanê, bi bandora înfarktê ya myocardial re tê berhev kirin. angina an nexweşiya Crohn.
Teşhîsa prostatitis kronîk
Teşhîskirina xuyangkirina prostatitis kronîk ne dijwar e û li ser bingeha sêyeka klasîk a nîşanan e. Ji ber vê yekê ku nexweşî pir caran asîmptomatîk e, pêdivî ye ku meriv kompleksek rêbazên laşî, laboratîf û instrumental bikar bîne, di nav de destnîşankirina rewşa statûya bêpergal û neurolojîk.
Dema ku diyardeyên subjektîf ên nexweşiyê têne nirxandin, pirsname xwedî girîngiyek mezin in. Gelek pirsname hatine çêkirin ku ji hêla nexweş ve têne tije kirin û ku bijîjk dixwaze li ser pirbûn û giraniya êşê, nexweşiyên mîzkirinê û nexweşiyên cinsî, helwesta nexweş li hember van diyardeyên klînîkî yên prostatitis kronîk, û her weha ramanek werbigire. wekî rewşa qada psîko-hestiyarî ya nexweş binirxînin. Ya herî populer a niha pirsnameya Nîşaneyên Prostatîta Kronîk (NIH-CPS) ye. Pirsname ji hêla Enstîtuya Tenduristiyê ya Neteweyî ya Dewletên Yekbûyî ve hatî pêşve xistin; ew amûrek bi bandor ji bo naskirina nîşanên prostatitis kronîk û destnîşankirina bandora wê li ser kalîteya jiyanê nîşan dide.
Teşhîsa laboratîf a prostatitis kronîk
Ew teşhîsa laboratîfê ya prostatîta kronîk e ku îmkana teşhîskirina "prostatîta kronîk" dike (ji sala 1961-an de, Farman û McDonald di teşhîsa iltîhaba prostatê de "standarda zêr" ava kirin - 10-15 leukocît li qada dîtinê) û di navbera formên wê yên bakterî û nebakterî de teşhîsek cihêreng bike.
Muayeneya mîkroskopî ya uretra dakêşandî hejmara leukocît, mukus, epîtelium, û her weha trichomonas, gonococci û flora netaybet diyar dike.
Dema ku bi rêbaza PCR vekolînek mûkoza urethral tê lêkolîn kirin, hebûna mîkroorganîzmayên ku dibin sedema nexweşiyên veguheztina zayendî tê destnîşankirin.
Muayeneya mîkroskopî ya derziya prostatê hejmara leukocît, lesîtîn, laşên amyloid, laşên Trousseau-Lallement û makrofage diyar dike.
Muayeneyek bakterîolojîk a derziya prostatê an mîza ku piştî masajkirina wê hatî peyda kirin tê kirin. Li ser bingeha encamên van lêkolînan, xwezaya nexweşiyê (prostatitis bakterî an abacterî) tê destnîşankirin. Prostatitis dikare bibe sedema zêdebûna giraniya PSA. Nimûneya xwînê ji bo destnîşankirina giraniya PSA ya serumê divê ne zûtir ji 10 rojan piştî muayeneya dîjîtal a rektal were kirin. Tevî vê rastiyê, dema ku giraniya PSA ji 4. 0 ng / ml jortir be, karanîna rêbazên din ên tespîtkirinê, tevî biopsiya prostatê, tê destnîşan kirin ku kansera prostatê ji holê rabike.
Di teşhîsa laboratîfê ya prostatîta kronîk de girîngiyek mezin lêkolîna statûya xweparastinê (rewşa xweparastina hucreyî û hucreyî) û asta antîbodên netaybetî (IgA, IgG û IgM) di derziya prostatê de ye. Lêkolîna immunolojîk ji bo destnîşankirina qonaxa pêvajoyê û şopandina bandora dermankirinê dibe alîkar.
Teşhîsa instrumental a prostatitis kronîk
TRUS ya prostatê ji bo prostatitis kronîk xwedan hestiyariyek zêde lê taybetmendiya kêm e. Lêkolîn ne tenê dihêle ku meriv teşhîsa cihêreng bike, lê di heman demê de bi şopandina paşîn di seranserê dermankirinê de form û qonaxa nexweşiyê jî diyar bike. Ultrasound gengaz dike ku mezinahî û qebareya prostatê, echostruktura (kîst, kevir, guheztinên fîbrosklerotîk ên di organê de, abscess, deverên hîpoechoîk ên li devera perîferîkî ya prostatê), mezinahî, asta berfirehbûnê, tîrêj û echo-homojenî binirxîne. ji naveroka vesîkên semînal.
UDI (UFM, destnîşankirina profîla zexta urethral, lêkolîna zext/herikînê, sîstometrî) û mîyografya masûlkeyên qata pelvîk agahiyek zêde peyda dike ger gumanbariya mîzkirina neurogenîk û bêserûberiya masûlkeyên qata pelvîk hebe. û her weha IVO, ku pir caran bi prostatitis kronîk re tê.
Pêdivî ye ku muayeneya rontgenê di nexweşên bi BOO-ya teşhîskirî de were kirin da ku sedema qewimîna wê zelal bibe û taktîkên dermankirinê yên din diyar bike.
CT û MRI ya organên pelvîk ji bo teşhîsa cûda bi kansera prostatê re têne kirin, û her weha heke gumanbarek ne-înflamatuar a prostatitis abacterî hebe, dema ku pêdivî ye ku guhartinên patholojîkî yên di stûyê û organên pelvîk de werin derxistin.
Çi pêdivî ye ku were lêkolîn kirin?
Gewrê prostatê (prostat)
Meriv çawa lêkolîn dike?
- Ultrasound ya prostatê
- Biopsiya prostatê
Çi îmtîhan hewce ne?
- Analîzkirina derziya prostatê (gerdiya prostatê)
- Di xwînê de antîjena taybetî ya prostatê
Bi kê re têkilî daynin?
- Urologist
- Andrologist
Dermankirina prostatitis kronîk
Dermankirina prostatitis kronîk, mîna her nexweşiyek kronîk, divê li gorî prensîbên hevgirtî û nêzîkatiyek yekgirtî were kirin. Berî her tiştî, pêdivî ye ku şêwaza jiyana nexweş, raman û psîkolojiya wî were guheztin. Bi rakirina bandora gelek faktorên zirardar, wekî bêçalaktiya laşî, alkol, hîpotermiya kronîk û yên din. Bi vî rengî, em ne tenê pêşveçûna bêtir nexweşiyê rawestînin, lê di heman demê de başbûnê jî pêşve dikin. Ev, û her weha normalîzekirina jiyana cinsî, parêz û hêj bêtir, qonaxek amadekariyê ya dermankirinê ye. Piştî vê yekê qursa bingehîn, bingehîn, ku tê de karanîna dermanên cihêreng pêk tê. Vê nêzîkatiya gav-gav ji bo dermankirina nexweşiyê dihêle hûn di her qonaxê de bandora wê bişopînin, guheztinên pêwîst pêk bînin, û di heman demê de li gorî heman prensîba ku ew pêşketiye bi nexweşiyê re şer bikin. - ji faktorên pêşdebiran bigire heya yên hilberîner.
Nîşaneyên ji bo nexweşxaneyê
Prostatitis kronîk, wekî qaîdeyek, nexweşxaneyê hewce nake. Di rewşên giran ên prostatîta kronîk a domdar de, tedawiya tevlihev a ku li nexweşxaneyê tê meşandin ji dermankirina li ser bingehek derveyî bi bandortir e.
Dermankirina dermanê prostatitis kronîk
Pêdivî ye ku bi hevdemî çend derman û rêbazên ku li ser beşên cihêreng ên pathogenesisê tevdigerin bikar bînin da ku faktora enfeksiyonê ji holê rakin, gera xwînê di organên pelvîk de normal bikin (di nav de başkirina mîkrocirkulasyona di prostatê de), avdana têr a aciniya prostatê, nemaze di herêmên periferîkî, asta hormonên bingehîn û reaksiyonên parastinê normal dikin. Li ser vê yekê, dermanên antîbakterî û antîkolînerjîk, immunomodulators, NSAIDs, angioprotectors û vasodilators, û her weha masûlkeya prostatê dikare ji bo karanîna di prostatitis kronîk de were pêşniyar kirin. Di salên dawî de, dermankirina prostatitis kronîk bi karanîna dermanên ku berê ji bo vê armancê nehatine bikar anîn têne kirin: alpha1-blockers, 5-a-reductase inhibitors, cytokine inhibitors, immunosuppressants, dermanên ku bandorê li metabolîzma urates û citrates dikin.
Di doza prostatitis abacteriya kronîk û sendroma înflamatuar a êşa kronîk a pelvîk de (di rewşek ku pathogen di encama karanîna rêbazên tespîtkirina mîkroskopî, bakterîolojîk û berevaniyê de nehatibe nas kirin), dermankirina antîbakteriyal a empirîkî ya prostatitis kronîk dikare were kirin. bi qursek kurt û, heke ji hêla klînîkî ve bandorker be, berdewam kir. Bandora dermankirina antîmîkrobî ya ampîrîkî hem di nexweşên bi prostatitis bakterî û hem jî abacterî de bi qasî 40% e. Ev di pêşkeftina pêvajoya înflamatuar a infeksiyonê de, ku heya niha nehatiye pejirandin, nenaskirina flora bakterî an rola erênî ya mîkrobên din (chlamydia, mycoplasmas, ureaplasmas, flora fungal, Trichomonas, vîrus) destnîşan dike. Flora ku ji hêla mîkroskobîk an bakterîolojiya standard vekolînên prostatê ve nayê tesbît kirin, di hin rewşan de dikare bi vekolîna histolojîk a biyopsiya prostatê an jî bi rêbazên din ên nazik were tespît kirin.
Di sendroma êşa pelvîk a kronîk a ne-înflamatuar û prostatîta kronîk a asîmptomatîkî de, hewcedariya dermankirina antîbakterî nakokî ye. Demjimêra dermankirina antîbakteriyal divê ji 2-4 hefteyan zêdetir nebe, piştî wê, heke encam erênî bin, heya 4-6 hefteyan berdewam dike. Ger bandorek tune be, gengaz e ku meriv antîbiyotîkan rawestîne û dermanên komên din (mînakî, alpha1-astengker, ekstralên nebatî yên Serenoa repens) were danîn.
Dermanên bijartî yên ji bo dermankirina ampîrîkî ya prostatîta kronîk fluoroquinolones in, ji ber ku ew xwedan biyolojîkîyek bilind in û baş di nav tevna gewrê de derbas dibin (giraniya hin ji wan di derzê de ji ya di seruma xwînê de zêdetir e). Feydeyek din a dermanên di vê komê de çalakiya wan li dijî pir mîkroorganîzmayên gram-neyînî, û her weha chlamydia û ureaplasma ye. Encamên dermankirina prostatitis kronîk bi karanîna dermanek taybetî ya ji koma fluoroquinolones ve girêdayî ne.
Ger fluoroquinolones bêbandor bin, divê terapiya antîbakteriyal a hevbeş were destnîşan kirin. Tetracyclines girîngiya xwe winda nekiriye, nemaze dema ku gumana enfeksiyonek chlamydial heye.
Lêkolînên dawîn îspat kir ku clarithromycin baş di nav tevna prostatê de derbas dibe û li dijî pathogenên hundurîn ên prostatitis kronîk, tevî ureaplasma û chlamydia, bi bandor e.
Dermanên antîbakteriyal jî têne pêşniyar kirin ku ji bo pêşîlêgirtina dûbarebûna prostatitis bakterî bêne derman kirin.
Ger paşveçûn çêbibin, qursa berê ya dermanên antîbakteryal ên di dozên yekane û rojane de kêmtir têne destnîşan kirin. Bêbandoriya dermankirina antîbakteryal bi gelemperî ji ber bijartina xelet a derman, doz û frekansa wê, an hebûna bakteriyên ku di kanal, acin an kalsîfikasyonan de dom dikin û bi parzûnek derveyî hucreyî ya parastinê ve têne nixumandin e.
Nîşanên êş û acizker ji bo dermankirina NPS-ê nîşan dide, ku hem di tedawiya tevlihev de, hem jî wekî alfa-astengkerek tenê têne bikar anîn heke terapiya antîbakterîal bêbandor be (doza diclofenac 50-100 mg / roj).
Hin lêkolîn bandora dermanê nebatî destnîşan dikin, lê ev agahdarî ji hêla lêkolînên cihê-kontrolkirî yên pir-navendî ve nehatiye pejirandin.
Ger nîşanên klînîkî yên nexweşiyê (êş, dysuria) piştî karanîna antîbiyotîk, a-bloker û NSAIDs berdewam bikin, dermankirina paşîn divê bi armanca kêmkirina êşê, an çareserkirina pirsgirêkên mîzkirinê, an rastkirina her du nîşanên jorîn be.
Ji bo êşê, antîdepresantên tricyclic ji ber astengkirina receptorên histamine H1 û çalakiya anticholinesterase xwedî bandorek analjezîk e. Dermanên ku herî zêde têne derman kirin amitriptyline û imipramine ne. Lêbelê, divê ew bi hişyariyê bêne girtin. Bandorên alî - xewbûn, devê hişk. Di rewşên pir kêm de, analjezîkên narkotîk (tramadol û dermanên din) dikarin ji bo kêmkirina êşê werin bikar anîn.
Ger dîsûrî di wêneya klînîkî ya nexweşiyê de serdest be, divê berî destpêkirina dermankirina dermanê ultrasonografiyê (UFM) û, heke gengaz be, lêkolînek urodînamîkî ya vîdyoyê were kirin. Li gorî encamên ku hatine bidestxistin, dermankirinek din tê destnîşankirin. Di bûyera zêdebûna hestiyariyê (hîperaktîvîteya) stûyê mîzê de, dermankirin wekî cystitis interstitial tête kirin, ew amitriptyline, antihistamines, û avêtina çareseriyên antîseptîk di nav mîzê de destnîşan dikin. Ji bo hîperrefleksiya detrusor, dermanên anticholinesterase têne destnîşan kirin. Ji bo hîpertonîkîbûna sfinktera derveyî ya mîzê, benzodiazepines têne destnîşan kirin, û heke tedawiya derman bêbandor be, fîzototerapî (rakirina spazmê), neuromodulasyon (mînakî, stimulasyona sakral).
Li ser bingeha teoriya neuromuskuler a etiopathogenesis a prostatitis abacteriya kronîk, antîspasmodîk û relaksên masûlkeyê dikarin bêne destnîşan kirin.
Di salên dawî de, li ser bingeha teoriya beşdarbûna cytokines di pêşkeftina pêvajoyek înflamatuar a kronîk de, îhtîmala karanîna înhîbîtorên sîtokîn, wek antîbodên monoklonal ên ji bo faktora nekroza tumorê, frendêrên leukotriene (ji çînek nû ya NSAIDs in) û Inhibitorsên faktora nekroza tumor, ji bo prostatitis kronîk tê hesibandin.
Tedawiya ne-dermanî ya prostatitis kronîk
Heya nuha, girîngiyek mezin bi karanîna herêmî ya rêbazên fizîkî ve tê girêdan, ku ev gengaz dike ku ji ber teşwîqkirina mîkrocirkulasyonê û, wekî encamek, zêdebûna berhevkirina dermanan di prostatê de, ji dozaja dermankirinê ya navînî ya dermanên antîbakteryal derbas nebe.
Rêbazên laşî yên herî bi bandor ji bo dermankirina prostatitis kronîk:
- hîpertermiya mîkropêla transrektal;
- fîzyoterapî (terapiya lazer, tedawiya heriyê, fono- û elektroforez).
Li gorî xwezaya guheztinên di tevna prostatê de, hebûn an nebûna guheztinên tevlihevî û proliferatîf, û her weha adenoma prostatê ya hevdemî ve girêdayî, rejîmên germahiya cûda yên hîpertermiya mîkro têne bikar anîn. Li germahiya 39-40 "Bandora sereke ya tîrêjên elektromagnetîk ên rêza mîkrofê, ji bilî yên jorîn, bandorên antîcongestive û bakteriostatîkî ne, û hem jî aktîvkirina pergala parastinê ya hucreyî ne. Di germahiya 40-45 ° C de. , bandorên sclerosing û neuroanalgesîk serdest in, û bandora analjezîk ji ber astengkirina dawiya demarên hestî ye.
Tedawiya lazerê ya magnetîkî ya kêm-enerjî bandorek li ser prostatê dike ku di 39-40 ° C de nêzî hîpertermiya mîkropêlê ye, yanî. mîkrocirkulasyonê teşwîq dike, xwedan bandorek antîkogestîv e, berhevkirina dermanan di tevna prostatê de û çalakkirina pergala berevaniya hucreyî pêşve dike. Wekî din, terapiya laser bandorek biostimulating heye. Ev rêbaza herî bi bandor e dema ku guherînên kongestî-înfiltratîf ên di organên pergala hilberandinê de serdest in û ji ber vê yekê ji bo dermankirina prostatovesiculitis akût û kronîk û epididymo-orchitis tê bikar anîn. Di nebûna berevajîyan de (kevirên prostatê, adenoma), masajkirina prostatê nirxa xweya dermankirinê winda nekiriye. Dermankirina sanatorium-resort û psîkoterapiya maqûl di dermankirina prostatitis kronîk de bi serfirazî têne bikar anîn.
Dermankirina neştergerî ya prostatitis kronîk
Tevî belavbûna wê û zehmetiyên naskirî yên di teşhîs û dermankirinê de, prostatitis kronîk wekî nexweşiyek xeternak nayê hesibandin. Ev ji hêla dozên dermankirina demdirêj û pir caran bêbandor ve tê îsbat kirin, ku pêvajoya dermankirinê vediguhezîne pargîdaniyek bazirganî ya ku bi xetereya herî kêm li ser jiyana nexweş heye. Xetereyek pir cidîtir ji hêla tevliheviyên wê ve tê, ku ne tenê pêvajoya mîzkirinê têk dide û bandorek neyînî li fonksiyona hilberîna mêran dike, lê di heman demê de dibe sedema guhertinên ciddî yên anatomîkî û fonksiyonel di mîzê de - skleroza prostatê û stûyê mîzê.
Mixabin, ev tevlihevî pir caran di nexweşên ciwan û navîn de çêdibin. Ji ber vê yekê karanîna elektrosurgerya transurethral (wek emeliyatek hindik învaziv) her ku diçe girîngtir dibe. Di rewşa BOO ya organîk a giran de, ku ji ber skleroza stûyê mîzê û skleroza prostatê çêdibe, birîna transuretral di saet 5, 7 û 12'an de ji rêzika kevneşopî tê kirin, an jî vekêşana elektrîkî ya aborî ya prostatê tê kirin. Di rewşên ku encama prostatitisê kronîk skleroza prostatê ye bi nîşanên giran ên ku ji dermankirina muhafezekar re ne mimkun e. elektroreseksiyona transurethral ya herî radîkal a prostatê pêk bînin. Di heman demê de, elektroreseksiyona transurethral ya prostatê dikare ji bo prostatîta calculous hevpar jî were bikar anîn. Calcifications. ku li deverên navendî û demkî yên herêmî têne cih kirin, ew trofîzma tevnvîsê dişkînin û di komên veqetandî yên aciniyan de qerebalixiyê zêde dikin, ku dibe sedema pêşveçûna êşa ku dermankirina muhafezekar dijwar e. Di rewşên weha de, rakirina elektrîkê pêdivî ye ku heya ku kalsîfikasyon bi qasî ku pêkan bi tevahî neyên rakirin. Li hin klînîkan, TRUS ji bo şopandina rakirina kalsîfikasyonên di nexweşên weha de tê bikar anîn.
Nîşanek din a ji bo emeliyata endoskopîk skleroza zikê semînal e, ku bi girtina kanalên ejakulasyon û derdanî yên prostatê re têkildar e.
Ger di dema destwerdana transurethral de xerabûnek pêvajoyek înflamatuar a kronîk (derxistina purulent an seroz-purulent ji sinusên prostatîkî) were teşhîs kirin, pêdivî ye ku emeliyat bi rakirina gewdeya mayî were qedandin. Prostat bi elektroreseksiyonê tê rakirin, li dûv wê bi elektrodek topê ve girêkdana damarên xwînrêj û sazkirina sîstostomaya trocarê tê rakirin da ku zexta hundurîn kêm bike û rê li ber vezîvirandina mîza enfeksiyonê di nav kanalên prostatê de bigire.